Arkona
Arkona, znana jako Kap Arkona, to skalisty przylądek w północnej części Rugii, w Meklemburgii-Pomorzu Przednim. Jest to miejsce o dużym znaczeniu historycznym, związane z przemianami politycznymi i religijnymi w regionie Morza Bałtyckiego w XII wieku.
Znaczenie historyczne
Pozostałości słowiańskiego grodziska Arkona są jednym z najważniejszych zabytków wschodniego Bałtyku. Po zniszczeniu świątyni w Radogoszczy w 1068 roku, Arkona stała się jedynym nienaruszonym sanktuarium Słowian Zachodnich, stanowiąc ostatni bastion ich niezależności religijnej i politycznej. Odgrywała kluczową rolę w kontekście wpływów sąsiednich państw – Saksonii, Danii i Polski.
Historia grodziska
Arkona została zbudowana w pierwszej połowie IX wieku jako centralny grod obronny zachodniosłowiańskich Ranów. Znajdowała się na trudno dostępnej, wąskiej części półwyspu Wittow. Po rozbudowie około 1000 roku, grodzisko było otoczone urwiskiem o wysokości 45 metrów oraz umocnieniami od strony lądu. Wewnątrz grodziska znajdowała się drewniana świątynia boga Świętowita.
W 1136 roku król Danii Eryk II Pamiętny zajął Arkona, zmuszając obrońców do kapitulacji. Mimo to, Ranowie szybko odzyskali niezależność, budując zbiornik na wodę w celu zabezpieczenia się przed przyszłymi oblężeniami.
Zniszczenie grodziska
W 1168 roku Arkona została oblężona przez wojska duńskie i pomorskie pod dowództwem króla Waldemara I. Po podpaleniu bramy grodziska, obrońcy zdecydowali się na poddanie i przyjęcie chrześcijaństwa, co doprowadziło do zniszczenia posągu Świętowita oraz chrystianizacji mieszkańców Rugii. Obecnie z grodziska pozostała jedynie jedna trzecia jego powierzchni, reszta runęła do morza.
Kult Świętowita
Arkona była ośrodkiem kultu boga Świętowita, strzeżonym przez 300 wojów. Po zniszczeniu Radogoszczy, Arkona stała się najważniejszym miejscem kultu religijnego Słowian nadbałtyckich i jednym z największych targów na wybrzeżu Bałtyku.
W 1927 roku przylądek Arkona stał się inspiracją dla nazwy niemieckiego liniowca Cap Arcona.
