Volkssturm – Szturm Ludowy
Volkssturm, znany jako Szturm Ludowy, był formacją pospolitego ruszenia utworzoną w III Rzeszy w końcowej fazie II wojny światowej. Charakteryzował się niską wartością bojową, gdyż jego członkowie, często w starszym wieku, byli źle wyposażeni, uzbrojeni i wyszkoleni. Głównym celem Volkssturmu była pomoc w działaniach Wehrmachtu.
Utworzenie
Volkssturm został powołany dekretem Adolfa Hitlera 25 września 1944 roku. W odpowiedzi na rosnące straty Wehrmachtu, do służby wcielano mężczyzn w wieku od 16 do 60 lat, w tym urzędników, robotników i młodzież z Hitlerjugend. Organizację formacji zlecono NSDAP, a ich dowódcy rekrutowani byli z różnych organizacji partyjnych.
Umundurowanie i uzbrojenie
Członkowie Volkssturmu często nie mieli mundurów, nosząc jedynie opaski z napisami „Deutsche Wehrmacht” lub „Deutscher Volkssturm – Wehrmacht”. Uzbrojenie obejmowało głównie broń wycofywaną z jednostek liniowych oraz nową, prymitywną broń strzelecką, taką jak Volkssturmgewehr i Volkspistole. Otrzymywali również nowoczesne granatniki przeciwpancerne.
Koncepcje użycia
Planowano powołanie około sześciu milionów ludzi, zorganizowanych w 6710 batalionach. Volkssturm miał być używany do ochrony granic, obsady umocnień oraz lokalnej obrony terenu. W 1944 roku formacja działała głównie jako obrona terytorialna, a od stycznia 1945 roku wysyłano oddziały na pierwszą linię frontu.
Stopnie Volkssturmu
- Volkssturmmann – szeregowy
- Gruppenführer – dowódca drużyny
- Zugführer – dowódca plutonu
- Kompanieführer – dowódca kompanii
- Bataillonsführer – dowódca batalionu
Walki
Na froncie zachodnim członkowie Volkssturmu często poddawali się bez walki. W odróżnieniu, na wschodzie walczyli z determinacją, wierząc w zagrożenie ze strony Armii Czerwonej. Wzięli udział w obronie takich miast jak Kostrzyn, Kołobrzeg, Wrocław i Berlin, gdzie ich liczebność sięgała nawet 40 000 żołnierzy, przeważnie bez broni.
Status
Członkowie Volkssturmu byli uznawani za żołnierzy na mocy konwencji haskich. W październiku 1944 roku status ten został potwierdzony przez aliantów zachodnich, natomiast Armia Czerwona traktowała ich gorzej niż regularnych żołnierzy i Waffen-SS.
