Roman Zambrowski
Roman Zambrowski (15 lipca 1909 – 19 sierpnia 1977) był polskim politykiem komunistycznym oraz pułkownikiem ludowego Wojska Polskiego. W swojej karierze pełnił wiele istotnych funkcji, w tym kierownika Sekretariatu Komitetu Centralnego Komunistycznego Związku Młodzieży Polski oraz członka Biura Politycznego KC PZPR.
Życiorys
Urodził się w Warszawie w zasymilowanej rodzinie żydowskiej. Do 1939 roku działał w ruchu komunistycznym, będąc członkiem Związku Młodzieży Komunistycznej oraz Komunistycznej Partii Polski. Po aresztowaniu w 1939 roku trafił do obozu w Berezie Kartuskiej, z którego uciekł po agresji ZSRR na Polskę.
Po wojnie Zambrowski zaangażował się w struktury Polskiej Partii Robotniczej, gdzie szybko awansował, obejmując stanowiska kierownicze, w tym w Biurze Politycznym. Został także wicemarszałkiem Sejmu Ustawodawczego oraz członkiem Rady Państwa.
Kariera w PZPR
- 1944-1945: kierownik Wydziału Organizacyjnego KC PPR
- 1944-1948: członek KC PPR
- 1948-1964: członek KC PZPR
- 1955-1956: minister kontroli państwowej
- 1963-1968: wiceprezes Najwyższej Izby Kontroli
W latach 50. Zambrowski był związany z frakcją „puławian”, jednak po przełomie 1956 roku stopniowo tracił wpływy w partii. Krytycznie odnosił się do polityki PZPR, szczególnie w kontekście tendencji nacjonalistycznych.
Ostatnie lata i śmierć
W 1968 roku, w wyniku wydarzeń marcowych, został wydalony z partii. Ostatecznie przeszedł na emeryturę i zmarł 19 sierpnia 1977 roku. Pochowany jest na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1959)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1947)
- Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1943)
- Medal za Warszawę 1939–1945 (1946)
- Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR, 1943)
Rodzina
Był żonaty z Hanną Lutowicz, a ich syn, Antoni Zambrowski, był dziennikarzem. Zambrowski pozostawił po sobie kontrowersyjne dziedzictwo jako jeden z prominentnych działaczy komunistycznych w Polsce.
