Lucjusz Juniusz Brutus – Pierwszy Konsul Rzymu
Lucjusz Juniusz Brutus (łac. Lucius Iunius Brutus) był rzymskim politykiem i pierwszym konsulem Rzymu. Jako siostrzeniec króla Tarkwiniusza Pysznego, uniknął śmierci, udając głupca, co przyczyniło się do jego przydomka „Brutus” (łac. „głupiec”).
Kluczowe Wydarzenia w Życiu Brutusa
Brutus odegrał istotną rolę w obaleniu monarchii w Rzymie. Według rzymskiego historyka Liwiusza, został wysłany z synami królewskimi do wyroczni Apollina w Delfach, aby dowiedzieć się, który z braci zostanie królem. Kapłan odpowiedział zagadkowo, co zainspirowało Brutusa do działania.
Wydarzenia, które doprowadziły do obalenia Tarkwiniusza, miały miejsce po gwałcie dokonanym przez Sekstusa Tarkwiniusza na Lukrecji, żonie Tarkwiniusza Kollatyna. Lukrecja, znana z cnót, popełniła samobójstwo, co wzburzyło lud i skłoniło Brutusa do podburzenia Rzymian do powstania.
Rewolucja i Powstanie Republiki
W 509 p.n.e. Brutus stanął na czele powstania przeciw Tarkwiniuszowi, co doprowadziło do jego wypędzenia z Rzymu. Po obaleniu monarchii, Brutus zainicjował utworzenie republiki, przekazując władzę Senatowi oraz wprowadzając system dwóch corocznie wybieranych konsulów.
Śmierć i Dziedzictwo
Brutus zginął w trakcie wojny z Arunsem Tarkwiniuszem. Rzymianie docenili jego zasługi, stawiając mu posąg na Kapitolu. Jego ród, Juniuszów Brutusów, kontynuował się poprzez jego potomka, Marka Juniusza Brutusa, który był jednym z zabójców Juliusza Cezara.
