Dywizja Karola Sierakowskiego

Dywizja Karola Sierakowskiego

Dywizja Karola Sierakowskiego była formacją zbrojną w okresie insurekcji kościuszkowskiej, sformowaną na początku czerwca 1794 roku przez gen. Jana Augusta Cichockiego z oddziałów garnizonu warszawskiego.

Struktura dywizji

Dywizja nie miała jednolitej organizacji, lecz zazwyczaj składała się z trzech rodzajów wojsk:

• piechoty i strzelców
• kawalerii
• artylerii

Podział wewnętrzny ograniczał się do tzw. komend, a dywizja była uporządkowana w dwóch głównych ugrupowaniach:

• marszowe: awangarda, korpus (siły główne) i ariergarda
• bojowe: pierwsza i druga linia piechoty, prawe i lewe skrzydło (zazwyczaj jazda) oraz korpus rezerwowy

Działania dywizji

Po osiągnięciu zdolności bojowej, dywizja została przeniesiona na Pragę, gdzie 22 czerwca 1794 roku gen. Cichocki przekazał dowodzenie gen. Karolowi Sierakowskiemu. Pod jego dowództwem dywizja przekroczyła Bug i 2 sierpnia stoczyła zwycięską bitwę pod Słonimem, współpracując z dywizją gen. Antoniego Chlewińskiego.

W kolejnych dniach dywizja wzięła udział w bitwie pod Krupczycami z generałem Aleksandrem Suworowem, a 19 września została rozbita w bitwie pod Terespolem. Po odtworzeniu z najlepszych jednostek, dywizja znowu została pokonana 10 października 1794 roku w bitwie pod Maciejowicami, po czym resztki oddziałów wycofały się na Pragę.

Dowódcy dywizji

• gen. Jan August Cichocki
• gen. mjr Karol Sierakowski

Skład dywizji we wrześniu 1794

Dywizja składała się z:

• Piechota:
  • Gwardia piesza koronna
  • batalion 15 regimentu
  • 5 regiment fizylierów
  • 18 regiment
  • batalion Rafałowicza
  • batalion brzesko-litewski
• Kawaleria:
  • Gwardia konna koronna
  • 3 pułk przedniej straży litewskiej
  • pułk ułanów Koeniga
  • Pułk Kazanowskiego
• Artyleria:
  • 26 dział

Łącznie dywizja liczyła: 2464 piechoty, 1340 jazdy i 192 artylerzystów.