Balony zaporowe w historii militarnym
Balon zaporowy to bezzałogowy balon na uwięzi, który używany był jako zapora dla wrogich samolotów bombowych. Ustawiano je na określonych wysokościach, aby uniemożliwić ataki ze średnich i małych wysokości. Zderzenie z liną miało uszkodzić samolot lub przynajmniej utrudnić mu atak. Niektóre modele były wyposażone w małe ładunki wybuchowe, a balony często ustawiano w układzie tandemowym, co pozwalało na osiągnięcie wysokości do 4000 metrów.
II wojna światowa
W dniu 1 listopada 1938 roku utworzono brytyjskie dowództwo balonów RAF, które miało na celu ochronę strategicznych obszarów, takich jak miasta, porty i obszary przemysłowe. Balony zaporowe były szczególnie skuteczne przeciwko bombowcom nurkującym operującym na pułapie poniżej 1500 metrów, zmuszając je do lotu na wyższych wysokościach, gdzie były bardziej narażone na ogień obrony przeciwlotniczej. W połowie 1940 roku nad Wielką Brytanią znajdowało się około 1400 balonów zaporowych, z czego jedna trzecia nad Londynem.
Chociaż balony zaporowe były mniej skuteczne przeciwko bombowcom operującym na wyższych pułapach, ich liczba wzrosła do około 3000 sztuk w 1944 roku. Dowiodły one średniej skuteczności w walce z pociskami manewrującymi V-1, których zniszczenie przypisano balonom zaporowym w liczbie 231 sztuk.
Wady i problemy
Balony zaporowe nie były wolne od wad. W 1942 roku, podczas sztormów na wspólnej granicy Kanady i USA, niektóre balony urwały się z uwięzi, co spowodowało zwarcia w liniach elektroenergetycznych, prowadząc do znacznych strat w gospodarce.
Podsumowanie
Balony zaporowe odegrały istotną rolę w obronie przeciwlotniczej podczas II wojny światowej, szczególnie w Wielkiej Brytanii. Mimo swoich ograniczeń, były ważnym elementem strategii obronnych, chroniąc kluczowe obszary przed atakami powietrznymi.
