Ethelbert I – Święty Etelbert z Kentu
Św. Etelbert z Kentu (ur. VI wiek, zm. 24 lutego 616) był jednym z władców heptarchii anglo-saskiej, znanym jako bretwald. Rządził Kentem od 560 do 616 roku i jest autorem pierwszego zachowanego kodeksu praw anglo-saskich. Poza tym, został kanonizowany jako święty katolicki.
Życiorys
Św. Etelbert był synem Eormenrica i objął rządy po jego śmierci. Beda Czcigodny wskazuje, że jego panowanie trwało 56 lat, co sugeruje, że rozpoczął rządy w 560 roku. W 591 roku, po śmierci króla Ceawlina z Wesseksu, zdobył tytuł bretwalda.
Jako król przyjął misjonarzy pod przewodnictwem św. Augustyna, którzy zostali wysłani do Brytanii przez papieża Grzegorza I. Ethelbert pozwolił im osiedlić się w Canterbury, gdzie w 601 roku przyjął chrzest.
Był żonaty z Bertą, chrześcijanką, z którą miał dwoje dzieci:
- Eadbalda – król Kentu
- Etelburgę – żonę Edwina, króla Northumbrii
Po jego śmierci, jego druga żona, której imię nie jest znane, wyszła za mąż za Eadbalda.
Kult
W Kościele katolickim wspomnienie liturgiczne św. Etelberta obchodzone jest 24 lutego.
Bibliografia
- Fros H., Sowa F., Księga imion i świętych, t. 2, Kraków 1997, szp. 195-196.
- Morby J.E., Dynastie świata, Kraków 1995, s. 112.
