Kambyzes II – Król Persji
Kambyzes II (zm. 522 p.n.e.) był królem Imperium Perskiego z dynastii Achemenidów, który rządził od 530 p.n.e. jako najstarszy syn Cyrusa II Wielkiego. Po zdobyciu Babilonu w 539 p.n.e. wraz z ojcem, został mianowany jego zastępcą w zachodniej części imperium.
Podboje i panowanie
Po śmierci Cyrusa, Kambyzes objął tron i rozpoczął ekspansję, szczególnie na Egipt. W 525 p.n.e. pokonał faraona Psametycha III w bitwie pod Peluzjum, zdobył Memfis i Teby, a następnie ogłosił się faraonem. Jego brat, Bardija, został odesłany do Persji, co doprowadziło do podejrzeń o zamach na jego życie.
- Kambyzes panował nad Fenicją i Cyprem, co zapewniło mu dostęp do floty morskiej.
- Nie zdołał jednak zdobyć oazy Siwa, a wyprawa zakończyła się niepowodzeniem.
- Próbował także podbić Etiopię, lecz również bez skutku.
Szaleństwo i kontrowersje
Herodot opisuje Kambyzesa jako popadającego w szaleństwo, co miało być wynikiem jego coraz bardziej brutalnych rządów, w tym zabójstwa brata oraz znieważenia byka Apisa. Współcześni historycy jednak kwestionują te relacje, sugerując, że są one efektem propagandy Dariusza Wielkiego, który miał interes w zdyskredytowaniu Kambyzesa.
Źródła egipskie sugerują, że Kambyzes dążył do kontynuacji polityki swojego ojca, co obejmowało tolerancję religijną. Kambyzes uczestniczył w ceremoniach związanych z kultem Apisa, co stoi w sprzeczności z oskarżeniami o jego zabicie.
Śmierć i dziedzictwo
Kambyzes zmarł prawdopodobnie na skutek gangreny po nieszczęśliwym wypadku w trakcie powrotu do Persji. Jego panowanie trwało siedem lat i pięć miesięcy. Został zapamiętany jako kontrowersyjna postać, której obraz został zniekształcony przez propagandę współczesnych mu władców.
