Cewka Ruhmkorffa
Cewka Ruhmkorffa, wynaleziona w 1850 roku przez Heinricha Daniela Ruhmkorffa, to urządzenie służące do generowania impulsów wysokiego napięcia z niskiego napięcia stałego. Składa się z transformatora z uzwojeniem wtórnym o dużej liczbie zwojów oraz iskrownika, który przerywa przepływ prądu w uzwojeniu pierwotnym.
Budowa i zasada działania
Główne komponenty cewki to:
- Transformator z uzwojeniem pierwotnym o niewielkiej liczbie zwojów i wtórnym o dużej liczbie zwojów, nawinięty na wspólnym rdzeniu żelaznym.
- Iskrownik, który przerywa obwód prądu w uzwojeniu pierwotnym.
Podczas działania, pole magnetyczne przyciąga kotwę sprężystego stycznika, przerywając obwód. Gdy obwód jest zamykany, natężenie prądu wzrasta, a po przerwaniu spada, co generuje krótkie impulsy wysokiego napięcia w uzwojeniu wtórnym. Prąd w obwodzie wtórnym jest zmienny, co prowadzi do uzyskania napięcia o częstotliwości od kilkunastu do kilkuset herców.
Skala uzyskiwanych napięć
Typowe napięcia generowane przez cewkę Ruhmkorffa osiągają wartość do 50 kV. Zastosowanie elektronicznych układów zamiast mechanicznych styczników pozwala na uzyskanie impulsów o wyższych częstotliwościach oraz napięciach przekraczających 300 kV. Wysokie napięcia umożliwiają wyładowania między elektrodami oddalonymi o 40 cm.
Zastosowanie
Cewki Ruhmkorffa były wykorzystywane do zasilania niskociśnieniowych lamp wyładowczych, takich jak rurki Geisslera, które emitują różne kolory w zależności od gazu wewnątrz. Ponadto, technika ta znajduje zastosowanie w układach zapłonowych silników, zasilaniu kineskopów oraz w przetwornicach napięcia.
