Sarmaci
Sarmaci, znani również jako Sauromaci, to irańskie ludy koczowniczo-pasterskie, spokrewnione ze Scytami.
Historia
Pierwsze wzmianki o Sarmatach pochodzą od Herodota, Hipokratesa i Strabona. W IV–III wieku p.n.e. Sarmaci zaczęli łączyć się z ludnością napływającą ze wschodu, co prowadziło do powstania nowych związków plemiennych. Od III wieku p.n.e. zamieszkiwali obszar między Donem a Morzem Czarnym. W czasie wędrówki na zachód, wypierali Scytów i dotarli do Dunaju, gdzie nawiązali kontakt z Imperium Rzymskim.
Ich tryb życia opierał się na pasterskim chowu zwierząt. Koczownicy nie zakładali stałych osad, żyjąc na wozach mieszkalnych i pasąc bydło oraz konie. Osiadli Sarmaci zamieszkiwali strefę lasostepu, gdzie archeolodzy odkryli pozostałości ich osad.
Sarmaci byli znakomitymi wojownikami, trenującymi do walki od najmłodszych lat. Ich taktyka wojskowa opierała się na lekkozbrojnych łucznikach konnych. Wyjątkowo Roksolanie stworzyli oddziały katafraktów, ciężkiej kawalerii walczącej w zwartym szyku. Inne plemiona, takie jak Jazygowie i Alanowie, preferowały łuki typu huńskiego.
Organizacja społeczna
Organizacja społeczna Sarmatów była zbliżona do scytyjskiej. Po okresie wojen i podbojów wykształciła się warstwa arystokracji, której przedstawiciele byli chowani w bogato wyposażonych kurhanach. Ciekawym aspektem była ważna rola kobiet w społeczności sarmackiej. Liczne groby uzbrojonych kobiet, zwłaszcza na cmentarzyskach zachodnich Sarmatów, sugerują elementy matriarchatu, które przetrwały z wcześniejszych czasów. Herodot podaje, że wcześni Sarmaci zachodni, Sauromaci, pochodzili z związku Amazonek ze Scytami.
