Marcus Terentius Varro
Marcus Terentius Varro, znany jako Warron z Reate, był wybitnym rzymskim uczonym i pisarzem, który urodził się w 116 p.n.e. i zmarł w 27 p.n.e. Był uczniem filologa Lucjusza Eliusza Stilona oraz filozofa Antiocha z Askalonu. W swojej karierze politycznej osiągnął urząd pretora.
Udział w wojnach
W 67 r. p.n.e. Varro dowodził oddziałem floty w walkach z piratami u boku Pompejusza. W czasie wojny domowej (53–48 p.n.e.) stanął po stronie Pompejusza. Jako legat w 49 r. p.n.e. dowodził wojskami w Hiszpanii, gdzie został pokonany przez Juliusza Cezara. Po ułaskawieniu zorganizował bibliotekę publiczną w Rzymie. Po śmierci Cezara uniknął proskrypcji Marka Antoniusza.
Twórczość i osiągnięcia
Varro był jednym z najlepiej wykształconych ludzi w antycznym Rzymie, a jego dorobek obejmował 74 dzieła w 620 księgach. Do najważniejszych prac należą:
- Satyr menippejskich – 150 ksiąg, pisanych wierszem i prozą, nawiązujących do myśli cynika Menniposa. Ich dewizą było minimalizowanie potrzeb i unikanie życia publicznego.
- Imagines – pierwsza ilustrowana książka rzymska zawierająca 700 portretów wybitnych postaci oraz krótkie epigramy.
- De re rustica – podręcznik gospodarki rolnej, ceniony do czasów nowożytnych, składający się z trzech dialogowych ksiąg.
- De lingua Latina – obszerne fragmenty dotyczące języka łacińskiego, które przetrwały do naszych czasów.
- Disciplinarum libri IX – monumentalne dzieło, pierwsza rzymska encyklopedia, w której Varro wprowadził podział nauk na trivium (gramatyka, dialektyka, retoryka) i quadrivium (geometria, arytmetyka, astronomia, muzyka).
Varro zaproponował także liczenie lat od założenia Rzymu, co miało istotny wpływ na późniejsze kalendarze.
