„`html
Województwo Wołyńskie
Województwo Wołyńskie istniało w latach 1921–1939, ze stolicą w Łucku. Utworzone 19 lutego 1921 roku z terenów zachodniej Guberni Wołyńskiej, jego terytorium zmieniło się po przyłączeniu powiatu sarneńskiego z województwa poleskiego w 1930 roku. Głównymi miastami były Równe, Kowel, Krzemieniec, Ostróg, Włodzimierz i Dubno.
Demografia
W 1931 roku województwo zamieszkiwało 2 085 574 osób, z czego:
- Ukraińcy – 68,4% (1 426,9 tys.)
- Polacy – 16,6% (346,6 tys.)
- Żydzi – 9,9% (205,5 tys.)
- Niemcy – 2,3% (46,9 tys.)
- Inni – 2,8% (59,6 tys.)
W 1921 roku, według wyznania, struktura ludności wyglądała następująco:
- Prawosławne – 69,8%
- Rzymskokatolickie – 15,7%
- Mojżeszowe – 10%
- Ewangelickie – 2,6%
Wskaźnik Analfabetyzmu
Wskaźnik analfabetyzmu w województwie zmniejszył się z 68,8% w 1921 roku do 47,8% w 1931 roku.
Podział Administracyjny
Województwo składało się z 11 powiatów oraz 103 gmin. Na koniec istnienia województwa, w 1939 roku, powiaty miały różną powierzchnię i liczbę ludności.
Wojewodowie Wołyńscy
W latach 1921–1939 urząd wojewody pełnili:
- Jan Krzakowski (1921)
- Tadeusz Łada (1921)
- Stanisław Downarowicz (1921)
- Mieczysław Mickiewicz (1922-1923)
- Henryk Józewski (1930-1938)
- Aleksander Hauke-Nowak (1938-1939)
Miasta i Miasteczka
Województwo Wołyńskie miało różne jednostki osadnicze, w tym miasta i miasteczka. W latach międzywojennych zasadniczo różniły się one prawnie oraz liczebnie, przy czym miasta miały więcej niż 4000 mieszkańców, a miasteczka od 2000 do 4000 mieszkańców.
Wykaz Miejscowości
W tabeli przedstawiono wszystkie miejscowości województwa wołyńskiego z podziałem na charakter prawny oraz przywileje. Część najmniejszych miast status miejski utraciła do 1937 roku.
„`
