Brakteat – Średniowieczna Moneta Srebrna
Brakteat, znany jako nummus bracteatus, to średniowieczna moneta srebrna, charakteryzująca się jednostronnym biciem z cienkiej blaszki kruszcowej. Wykorzystywana była głównie w XII–XIV wieku w środkowej Europie, w formie niskowartościowych denarów.
Produkcja i Historia
Brakteaty były wytwarzane w wyniku odciskania stempla na metalowej blasze, co skutkowało negatywnym odbiciem na rewersie. Tego rodzaju monety wprowadzano do obiegu w celu zaspokojenia potrzeb gospodarczych, mimo ograniczonych zasobów srebra. W Niemczech pojawiły się pierwsze brakteaty na początku XII wieku, w mennicy miśnieńskiej Henryka z Eilenburga. Inne ważne mennice kościelne, takie jak te podległe arcybiskupowi Magdeburga i opatowi hersfeldzkiemu, również produkowały brakteaty. Z czasem ich wartość deprecjonowała się, co prowadziło do obniżenia zawartości srebra.
Praktyki Monetarne w Polsce
W Polsce Mieszko Stary stosował praktyki redukcji kruszcu, wprowadzając masową produkcję brakteatów oraz przymusową wymianę monet, co przyczyniało się do drenażu rynku. Na zachodzie, brakteaty słowiańskie, z charakterystyczną inskrypcją CNES, były bity m.in. przez księcia Jaksa z Kopanicy.
Wymiana i Obrót Monetami
W średniowieczu praktykowano częste wymiany brakteatów, zazwyczaj dwa razy w roku. W ramach tych wymian zmniejszano liczbę monet w obiegu, co skutkowało tym, że za 13 starych brakteatów można było otrzymać jedynie 12 nowych. Nowe monety były jedynymi dopuszczonymi do obrotu, co zapobiegało gromadzeniu pieniędzy i wspierało szybki obrót, przyczyniając się do stabilności gospodarczej.
Brakteaty stanowiły istotny element średniowiecznego systemu monetarnego, wpływając na rozwój ekonomiczny regionów, w których były używane.
