Antoni Gorecki
Antoni Gorecki (ur. 1787 w Wilnie, zm. 18 września 1861 w Paryżu) był polskim poetą, satyrykiem i bajkopisarzem, a także uczestnikiem wojen napoleońskich oraz powstania listopadowego. Był członkiem korespondentem Towarzystwa Królewskiego Przyjaciół Nauk w Warszawie od 1829 roku.
Życiorys
Pochodził z rodziny szlacheckiej i był absolwentem Szkoły Głównej Wileńskiej. W młodości studiował na Uniwersytecie Wileńskim, gdzie zaprzyjaźnił się z Lelewelem. W 1806 roku wstąpił do polskiego wojska, służąc w 3. pułku piechoty Księstwa Warszawskiego. Brał udział w kampaniach napoleońskich, a w 1812 roku walczył jako adiutant generała Mielżyńskiego. Po zakończeniu służby wojskowej osiedlił się w rodzinnej wsi i podróżował po Europie, leczyjąc się w Czechach i Francji.
W 1817 roku został członkiem warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1830 roku uczestniczył w powstaniu listopadowym, w którym zdobył stopień pułkownika. Po upadku powstania osiedlił się na emigracji, gdzie stał się częścią kręgu Adama Mickiewicza i aktywnie uczestniczył w życiu literackim Paryża.
Twórczość
Gorecki był autorem licznych utworów poetyckich, w tym:
- Krakowiaki ofiarowane Polkom (1816)
- Poezje Litwina (1834)
- Bajki i poezje nowe (1839)
- Hymn do Boga o zachowanie wolności (1817) – obecnie część hymnu Boże, coś Polskę
Współpracował z wieloma czasopismami literackimi, publikując swoje wiersze i bajki. Był także członkiem loży wolnomularskiej.
Wydania zbiorowe
Wśród ważniejszych wydań jego twórczości znajdują się:
- Bajki (Paryż, 1868)
- Pieśni (Paryż, 1868)
- Pisma, Lipsk 1877, zawierające wybór jego utworów
Listy
Gorecki prowadził korespondencję z wieloma osobistościami literackimi, w tym z Janem Śniadeckim i A. E. Odyńcem. Jego listy zawierały nie tylko informacje osobiste, ale także epigramaty i bajki.
Antoni Gorecki pozostaje znaczącą postacią w polskiej literaturze, a jego twórczość jest ceniona zarówno za wartość artystyczną, jak i historyczną.
